og haustið var það

Ég bað um haust og fékk svo sannarlega haust. Veðurlýsing frá Reykjum í Hrútafirði lítur eitthvernvegin svona út þennan morguninn. Skítakuldi, brjálað rok og rigning. Ef þetta er ekki steríótýpu haustveður þá er ég alkólisti. Sem sagt veður alveg eftir pöntun, eða svona næstum því. Í gær þegar ég rétt hætti mér út varð mér svo ótrúelga kalt að ég held að mér hafi ekki verið eins kalt síðan í jarðfræðiferð í MH þegar við fórum upp á Bláfjöll. En það var í október og upp á fjöllum. Ekki í ágústlok niðri við sjávarmál.


En eins og alþjóð veit þá eigum við hund sem heitir Trýna eða hún er eiginlega svon almannaeign því hún heldur eiginelga bara til þar sem henni sýnist. Býður sé bara í mat á næsta bæ ef henni líkar ekki matseðilinn heima hjá sér. Hún Trýna er alveg fjörgömul og hefur marga fjöruna sopið og hefur eignast nokkra tugi hvolpa í gegnum tíðina. Þar sem hún er nú komin vel á aldur og nokkuð langt síðan hún átti hvolpa síðast töldum við víst að hún væri komin úr hvolpaeign. En fyrir nokkru tókum við eftir því að hún hafði fitnað allsvakalega og var okkur alveg hætt að lítast í blikuna þegar spenrnir fóru að tútna út líka. Þó Trýna sé jafnan upp um hvimpinn og hvampinn kíkir hún nú reglulega heim til sín. Svo um daginn finnst mömmu eitthvað óvenju langt síðan hún hafði séð Trýnu. Trýna hefur þann undarlega vana að þegar hún er að fara að gjóta að þá lætur hún sig hverfa og eiginlega felur sig og hvolpana.

Við vorum þó ekki leitað lengi þegar við fundum þessa myndarlegu holu. Han hafðir Trýna verið að dunda sér að grafa, alveg á steypinum. En þá vandaðist málið. Þetta var engin smá hola heldur göng sem voru svo löng að þó ég styngi höfðinu inn þá sá ég ekki hvolpana, heldur heyrði bara veikt vælið í þeim. Björgunarstörfin voru því allt annað en auðveld og ekki hjálpaði til að Trýna fékst varla til að koma út úr felustaðnum.

En loksins eftir marga misheppnaða björgunarleiðangra (sú allra misheppnaðasta þegar ég fór með pabba og honum fannst þetta svo mikil hagleiks hola það mætti nú alls ekki skemma hana enda færi svo vel um tíkina og hvolpana að við ættum bara að leyfa þeim að vera þarna....uuu nei!! ) þar sem ekki tókst að ná Trýnu út eða hvað þá ná hvolpunum gekk mamma í málið. Mamm reddar alltaf öllu og náði út 4 litlum krúsídúllu hvolpum. Svo núna er litla fjölskyldan komin inn úr neðanjarðarbirginu inn í hlýuna :)

Trýna er nú pínulítið mæðuleg, kannski ekki að furð, orðin allt of gömul fyrir svona vesen. Tveir hefðu alveg dugað henni. Reyndar er einn svo svakalega lítill að hann telst eiginlega bara sem hálfur ;) Ég get ekki beðið eftir að komast heim í sveit og knúsa þessar elskur. Þegar þeir verða farnir að myndast aðeins betur þá koma hér inn myndir af þeim. Og svo er það bara fyrstur kemur fyrstur fær :)

Eitt í lokin. Ég held að það séu nú nokkrir sem lesa þetta blogg og það væri nú gaman að fá eins og eitt og eitt comment frá ykkur lesendur góðir. Hvað sem liggurykkur á hjarta, bara hvernig ykkur líður eða hvað þið fenguð ykkur í morgunmat.

Bið ykkur vel að lifa

GG